czyli zwalam winę na admina.

Proszę czytać wszystko z przymrużeniem oka.

Miało być zupełnie inaczej, zupełnie o czym innym, ale wyszło jak zwykle, czyli… inaczej 😉

Ojojoj, ile to ja miałam Wam do napisania, ile do przekazania ciekawych wiadomości i niesamowitych odkryć, i pięknych zdjęć, i niemożliwych rekordów…
Jakoś nikt w to nie uwierzył chyba. I dobrze.
A prawda jest taka, że nadal ciężko mi usiąść do pisania, a jak już usiądę, to za wiele chcę przekazać i wychodzi lipa po raz pierwszy.
Lipa po raz drugi jest wtedy, gdy już prawie mam wszystko ułożone w głowie, ale mnie coś odciągnie od laptopa i znów żaden wpis na blogu się nie pokaże.
Licytacja kończy się na lipie trzeciej i tej najważniejszej, bo nie z mojej winy. Jak sam tytuł wskazuje, to nie moja wina, że blog nie daje się edytować, że nie działa strona, że nie mam możliwości wstawienia gotowego przecież materiału z mnóstwem zdjęć itp 😉
Wszystko przed administratora, serwer nie działa i nie mogę na bieżąco realizować swoich celów.
No to się uśmiałam sama z siebie. Mam nadzieję, że administrator się nie obraził, że wina spadła wyłącznie na niego, a dodam tylko, że blog „chodzi” na windzie i na androidzie, i na iphonie więc rachunek jest prosty.

Taki to trochę wpis o niczym. ale na serio, to mam do przekazania kilka fajnych spraw. Tylko przesiąde się znów na ubuntu, bo mam tam swój brudnopis, z którego mam zamiar teraz skorzystać.

Pozostaje mi mieć nadzieję, że przełączenie się między systemami operacyjnymi nie zajmie mi dwóch tygodni.

Aktualizacja danych. Wszystko działa na linuksie, zatem nie pozostaje mi nic innego jak zabrać się do pisania.

Dziękuję Przemek za pomoc i postawienie tego wszystkiego na nogi.

czyli jeden mały krok a konsekwencje wielkie

Chodź potruchtać, mówili… będzie fajnie, mówili…
I było. Do czasu. A mogłam skończyć truchtanie przed  światłami na przejściu dla pieszych i już nie kontunuować tego procederu po zapaleniu zielonego. Ale nie… trzeba dobiegać do pełnej piątki, bo jak to będzie wyglądało w social mediach?

Głupia ja.

Nie dość, że i tak nie dałam rady dobiec do piątki, to jeszcze jakoś tak dziwnie mnie zabolało w kolanie. Przecież nie pierwszy raz zabolało i nie pierwszy raz jakoś dawałam sobie radę. Tym razem okazało się, że to mógł być ten pierwszy raz :/

Po powrocie spacerem już do domu, moje kolano nie przestawało boleć, sprawiało wrażenie luźnego a na dodatek jakby nieco większe się zrobiło, Oczywiście starałam się tego nie zauważać, ale na dłuższą metę nie dało się sprawy bagatelizować.
Wiadomo, że po fachową poradę idzie się wtedy, gdy nogę trzyma się pod pachą a z resztą kontuzji człowiek radzi sobie sam.
Wiem, wiem…to jest myślenie totalnego amatora, ale czy właśnie takim amatorem nie jestem?
I jak przystało na ww. po poradę nie poszłam, ale dałam sobie czas do końca tygodnia. Jeśli będzie lepiej, to ok, przeczekam, jeśli będzie gorzej lub brak widocznych oznak polepszenia mojego stanu, to wtedy wybiorę się do lekarza.
Udało mi się nabyć stabilizator na kolano, po założeniu poczułam ogromną różnicę, nawet nie spodziewałam się, że taki będzie efekt.
Dzisiaj, gdy to piszę jest niedziela, do lekarza się nie wybieram więc jest całkiem dobrze z tą moją nogą.
Wczoraj nawet spróbowałam pokręcić na trenażerze, wybrałam trasę wirtualnej Gdyni (trasa sprinterska na IM Gdynia) i okazało się, że rowerem jeździć mogę. Nie za mocno, ale tak na lajcie. Na próbę tylko 15 minutowa jazda.

Kamień spadł mi z serca, bo pomyślałam sobie, że może już nigdy więcej nie będę mogła jeździć na rowerze. Depresja murowana.
Co prawda powrót do biegania nastąpi chyba nie wcześniej niż w grudniu na Biegu Mikołajkowym, ale jestem w stanie przyjąć dzielnie na klatę taką rozłąkę z niezbyt przeze mnie lubianą aktywnością.
Zamierzam też wrócić do chodzenia z kijkami. To jest sport, który już wcześniej pomagał mi wrócić do sportowego zdrowia i podczas poprzedniej kontuzji, umożliwiał nawet branie udziału w zawodach,

Zatem do dzieła!
Kijki w dłoń, rower na lajcie i dam radę przetrwać ten okres leczenia i regeneracji.

Trzymajcie kciuki i do zobaczenia w następnym odcinku bloga .

czyli co robię jak nie piszę bloga

Wcale nie jest tak, że nic nie robię albo nie mam nic ciekawego do przekazania. Staram się jak mogę, żeby te wpisy wnosiły coś dobrego do naszego życia, jakąś małą radość, jakieś pozytywne przesłanie.

Niestety czasem też nie jestem pozytywnie nastawiona, miewam doły i zaliczam upadki.

Tym razem właśnie nastał czas nieco gorszego nastawienia do świata i do wartości samej siebie. Do tego jeszcze zaliczyłam kontuzję kolana, która dość skutecznie ograniczyła moje aktywności. Żeby nie powiedzieć: zupełnie mi je wyeliminowała 🙁

Dlatego czuję się teraz nieco gorzej, nie mam tego obszaru, w którym następował reset emocji, smutek czy przygnębienie zastępowało zmęczenie i w końcu wybuch endorfin.

Wiedząc, że niewiele osób czyta mojego bloga, fajnie jest dostać informację zwrotną, że jednak ktoś czeka na nowe wpisy, a ktoś inny dosłownie nazwie mnie lazy woman 😉

To skłoniło mnie do napisania tego, co powyżej, jak również wywołało kilka pomysłów na kolejne notki.

To tyle w tym wpisie, nastrój mi się poprawił i zabieram się za tworzenie kolejnego 🙂

czyli dzieje się już, dzieje a ja mam długi ogon.

Jakiś czas temu obiecałam, że napiszę o swoich planach startowych na ten rok i w ogóle planach na najbliższą przyszłość. Za chwilę to nadrobię, ale muszę najpierw przeprosić za taką długą przerwę między wpisami.

Kiedyś przeglądając czyjegoś bloga trafiłam właśnie na takowe przeprosiny i obietnicę, że podczas kilku wolnych dni nadrobi on (ta osoba) zaległości na blogu. Wtedy pomyślałam sobie, że to takie nie do końca fair w stosunku do czytelników, że muszą czekać na nowe wpisy, bo autorowi się być może nie chce sklecić paru zdań.
I teraz sama jestem takim właśnie autorem, który każe czekać na zapierające dech w piersiach teksty swojej rzeszy fanom 😉
Hehe, wiem, wiem… poniosło mnie, ale zrobiłam to celowo, żebyście czytając te słowa automatycznie uśmiechnęli się do monitora czy też wyświetlacza komórki.

Bo to wcale nie jest tak, że nie mam o czym pisać albo, że mi się nie chce. To wynika raczej z natłoku tego, co chciałabym Wam przekazać. Za dużo wszystkiego mi się kłębi w głowie, a nie mam aż takich umiejętności, żeby wszystko pięknie ubrać w słowa.

Dlatego przepraszam za to, że czekacie (naprawdę mam nadzieję, że tych kilkoro czytelników czeka na jakieś wpisy) i obiecuję się poprawić. Wiadomo nie od dziś, że systematyczność to klucz do sukcesu bez względu na to jakiej dziedziny dotyczy.

Na początek może nieco ogólnie jakie mam cele sportowe na ten rok a w dalszej części szczegółowe dane dotyczące startów w zawodach.

Oczywiście z uwagi na to, że mamy już koniec lutego, niektóre z moich zaplanowanych zawodów już się odbyły i na szczęście mogłam wziąć w nich udział.

W tym roku na celownik wzięłam sobie pływanie, jako że najsłabiej mi to idzie (tutaj śmiech mnie ogarnął, bo przecież bieg też nie należy do rewelacji). Do tej pory udało mi się osiągać regularnie czas na 100m poniżej 3 minut, co jak na mnie jest wynikiem całkiem dobrym. Biorąc pod uwagę zeszłoroczne pluskanie.. poprawa jest znacząca i widoczna.

Ale na tym nie koniec, poprawiać zamierzam cały rok i chciałabym dojść do wyniku 2:30/100m, kraulem rzecz jasna i nie zostawiając swoich zwłok w basenie czy w otwartej wodzie.

Myślę, że mogę to osiągnąć jeśli poprawię swoją siermiężną technikę pływania i popracuję nad siłą mięśni. A o tym, jak wygląda moja technika, dowiedziałam się z nagranego przez Przemka filmiku, na którym doskonale widać co takiego wyprawia moja prawa ręka podczas pływania. O tym eksperymencie napiszę w odrębnym odcinku, bo wydaje mi się to dość ważnym tematem.

Jeśli chodzi o rower, to w planach mam zwiększenie mocy na start w Gdyni do 160W, no i osiągnięcie magicznej średniej szybkości 30km/h podczas startu w sztafecie.

Co do biegania…wiadomo, że chciałoby się szybciej i dłużej, ale zupełnie nie mam pojęcia na co mnie będzie stać w tym roku. Wszak nie jestem młodsza, a wręcz przeciwnie, co nie zmienia faktu, że cały czas dzielnie walczę o jak najlepsze wyniki w tej dziedzinie.
Na dzień dzisiejszy moje tempo na 5km to 6:30min/km i to zrobione na szybkiej trasie, okupione mega dużym wysiłkiem.

Chciałabym móc złamać barierę 6:30min/km i zrobić nową życiówkę na tym dystansie. Mam nadzieję, że mi się to uda.

Tylko dla czytelników o mocnych nerwach, a przynajmniej takich, co nie mają dreszczy na myśl o krwi, igłach i tym podobnych sprawach.

Do dnia dzisiejszego miałam takie marzenie, żeby zostać dawcą krwi. W dniu dzisiejszym marzenie zostało spełnione.

Zostałam dawcą krwi. Oddałam swoje pierwsze 450ml.

Wcale nie bolało, chociaż widziałam wyraźnie dziurę w igle, a dodam, że normalnie cieszy mnie jak igłę w ogóle dostrzegam.
Ale ciekawość i chęć oddania własnej krwi dla osób potrzebujących była tak silna, że przez cały ten czas bacznie przyglądałam się temu, co tam dzieje się w tej mojej ręce.
A działo się, oj działo 🙂
Już na samym początku tej przygody okazało się, że moje żyły nie są przyjazne a raczej wymagające, jak określiła to pani pielęgniarka. Znaleźć jakieś właściwe źródło tętniące życiodajnym płynem krwią zwanym, to było nie lada wyzwanie. Ani prawa, ani lewa ręka nie dawały 100% pewności, że uda się dokonać poboru.
Ale fachowe oczy trzech pań pobierających krew dostrzegły pewną szansę, mimo tego, że trzeba było nieco pogrzebać w mojej łapce, żeby ładnie wszystko poszło.

Oczywiście na tym się nie skończyło, bo trzeba było stać nade mną i trzymać wężyk w odpowiedniej pozycji, aby donacja zakończyła się powodzeniem i nie trwała godzinami.

Fotel był wygodny, towarzystwo bardzo sympatyczne, panie uprzejme, z poczuciem humoru i dużą wiedzą i doświadczeniem w poborze krwi. Czas zleciał szybko, krew także i usłyszałam, że mogę być z siebie bardzo dumna, bo wszystko zakończyło się sukcesem.

Po każdym takim oddaniu trzeba spędzić 15 minut odpoczywając po ciężkiej pracy organizmu. Nie miałam nic przeciwko, spędziłam ten czas na rozmowie zarówno z paniami pielęgniarkami jak i innymi krwiodawcami.

A na koniec jeszcze fajna niespodzianka – zestaw czekolad, wafelek, soczek i piękny kubek, w którym będę mogła sączyć poranną kawę.

Jestem bardzo zadowolona z podjętej decyzji i planu dnia dzisiejszego.

Tylko jedno pytanie mam do siebie. Dlaczego trzydzieści lat czekałam na to, żeby spełnić swoje marzenie z dzieciństwa.

Lepiej późno niż wcale.

Zatem spełniajmy swoje marzenia, nawet jeśli mają dłuuugą i siwą już brodę.
A na dodatek spłacam dług z młodości.
Podczas choroby mojej mamy, która dostała krew w szpitalu, obiecałam światu, że dług zostanie przeze mnie spłacony, że oddam tę krew, która ratowała życie mojej mamy.

Zaczęłam spłacać.