czyli najlepszy support na świecie 😉

Już niedługo w tym miejscu pojawi się relacja zdjęciowo-filmowa z zawodów triathlonowych w Chełmży z udziałem Przemka.

Ja występuję tym razem jako support, jak również jako logistyczne zaplecze oraz serwisant roweru.
Chwila cierpliwości i będzie można poczytać o tym wydarzeniu, które poprzedziła jazda w Prawie.PRO tourze, które zostało opisane we wcześniejszym wpisie.

Materiał filmowy zmontowany, zdjęcia też się znajdą jak dobrze poszukam 😉
Kilka słów o tym, co i jak było na tym triathlonie w Chełmży.

Atmosfera zawodów udzielała się nam już parę dni wcześniej niż dzień startu. Przemek przyjechał do mnie z rowerem na dachu i z kilkoma drobiazgami potrzebnymi na zawodach i zatargaliśmy to późnym wieczorem do mojego mieszkania. Jego wysokość Canyon zajął miejsce na stojaku obok mojego dumnego Scotta. Chłopaki chyba dość dobrze się dogadywali, bo nie słyszałam żadnych zgrzytów.

Jak przystało na poważny i najlepszy support na świecie, zabrałam się za serwis roweru, żeby na dzień zawodów był w pełni przygotowany. Czyszczenie napędu, oliwka na łańcuch, ogólne dobre wrażenie i można uznać maszynę za gotową.

Plan był taki, że w dzień zawodów, czyli w niedzielę, przyjadę po Przemka z jego rowerem i niezbędnymi rzeczami i stamtąd pojedziemy do Chełmży spełniać się sportowo.
Plan świetny i wykonany w 100%. Nawet udało mi się jakimś cudem wpakować ten rower na bagażnik dachowy, bo mimo tego, że rower waży tyle do kilka kilogramów mąki, to jest strasznie niewygodny do podnoszenia i wkładania w przeznaczone do tego prowadnice.
Właśnie wtedy postanowiłam zakupić sobie stołek, bo mój wzrost nie pozwala na komfortowe pakowanie takiego sprzętu.

Wyposażeni w wodę do picia i banany ruszyliśmy na sportową przygodę.
A upał miał być dość spory i już z samego rana odczuwalny.
Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że będę się zmagać z tym słońcem nieco dłużej niż się spodziewałam 😉

Zajechaliśmy na upatrzony przeze mnie dzień wcześniej parking, na szczęście znalazło się jeszcze miejsce dla nas. Tam ogarnęliśmy wszystko co trzeba i poszliśmy do biura zawodów, które znajdowało się na Rynku.

Pakiet odebrany, rower i kask oklejone numerami, rzeczy potrzebne zostawione w strefie zmian. Zabraliśmy piankę i poszliśmy nad jezioro, wszak tam będzie start.

Samo jezioro i okolica zrobiły na nas wrażenie. Wiedziałam, że chcę wziąć udział w tym wydarzeniu w przyszłym roku. Zresztą sami to zobaczycie na filmiku, który poniżej zamieszczam.

Sam start następował z wody, do bojki startowej należało dopłynąć jakieś 100 metrów, co z jednej strony wydłuża dystans pływacki, ale z drugiej pozwala już nieco się rozgrzać.

W świetnych bitach muzyki, zawodnicy ruszyli przez te odmęty w stronę kolejnych bojek i za kilkanaście minut pierwszy zawodnik pojawił się na „wyjściu z wody”. Niedługo po nim pojawił się Przemek, przybiliśmy piątkę i pobiegł po, sławnych już w serii Lotto Triathlon Energy, schodach do strefy zmian.

Ja w tym czasie przeszłam spokojnym krokiem na Rynek, bo niestety nie mogłam być wszędzie więc startu rowerowego nie uwieczniłam na filmach ani zdjęciach.

Czekałam na Przemka na wybiegu ze strefy, widziałam jak wprowadza rower na swoje miejsce po przejechaniu dystansu 22km.
Jeszcze chwila i będzie przebiegał obok mnie i to już mam nagrane 🙂

Do przebiegnięcia miał 5 km i oczywiście zrobił to, a ja dzielnie czekałam na mecie, chcąc to uwiecznić, ale było tak gorąco, że kamera mi się w rękach zagotowała i odmówiła posłuszeństwa. Trudno, pozostają tylko zdjęcia zrobione przez fotografów na miejscu.

Przemek ukończył kolejne zawody i oboje zmęczeni, ale zadowoleni powróciliśmy na wieś.